Tiam, mia patro estis komencanta unu promenadon, kiu ĉesis nur je la dormohoro. Li estis vestita per blanka kuŝrobo aŭ pli bone dirite per speco de mantelo kiun mi vidis nur ĉe li.Lia duon-senhara kapo estis kovrita per blanka lanĉapo kiu stariĝis. Kiam li promenadis, li estis foriranta el la farujo, la vasta ĉambro estis tiom malmulte lumigita per unu sola kandelo, ke lin oni ne vidis;nur oni aŭdis lin marŝantan en la tenebroj. Poste li lente revenis al la lumo kaj iom post iom eliris el la mallumo kvazaŭ li estis fantomo kun siaj blanka robo, blanka dormo ĉapelo, sia pala kaj longforma vizaĝo. Lucila kaj mi interŝanĝis malaŭte kelkajn vortojn, kiam li estis ĉe la alia ekstremaĵo de la ĉambro; Ni eksilentis kiam li estis alproksimiĝanta al ni. Pasante antaŭ ni, li estis diranta per severa voĉoo: pri kio vi parolis ? Ekkaptitaj per teruro, nenion respondis: li estis daŭriganta sian marŝadon. Dum la tuta vespero, la orelo estis nur frapita per la bruo egala kaj mezurita de liaj paŝoj, per la suspiroj de mia patrino kaj per la murmuroj de la vento.

Fine, la deka de vespero estis sonanta ĉe horloĝo de la kastelo: subite mia patro estis haltanta; la sama risorto kiu sublevis la martelon de l'horloĝo ankaŭ ŝajne interrompis liajn paŝojn. Li estis eliganta sian horloĝeton, prenanta grandan torĉon arĝentitan supre de kiu estis granda kandelo, eniranta momente la okcidentan etturon, poste revenanta al la ĉambro por iri al la dormoĉambro ĉe la ekstremaĵo de la orienta etturo. Lucila kaj mi estis stariĝantaj ĉe lia paso, tremantaj pri respekto kaj timego. Ni estis kisantaj lin dezirantaj al li bonan nokton. Li estis klinanta al ni sian longforman kaj kavan vangon, kaj senresponde daŭriganta sian vojon, sinkanta en la ombroj de la ĉambro, malaperanta en koridoro kaj retiriĝanta en la turo, kies pordojn ni estis aŭdantaj fermiĝi post li.