Hofmannsthal.

En sia mondfama libro " La hieraŭa mondo" , Stefan Zweig rakontas: " La apero de la junulo Hofmannsthal estis kaj restas memorinda kiel unu de la grandaj mirakloj pri frutempa plenumado. Krom la escepto de Keats kaj Rimbaud, mine konas en la monda literaturo neniun ekzemplon ĉe poeto tiom juna de neeraripoveco pri la lingvomajstreco, kaj de tia enverguro pri la ekflugo al la mondo de la ideoj; de tia pleneco pri la poezieca substanco ĝis la plej eta linio de cirkonstanco, kiel tiaj de tiu ĉi grandioza genio kiu ankoraŭ ses-sepdekjara, enskribiĝis en la porĉiamaj analoj de la germana literaturo per versoj kaj prozo, kiuj eĉ hodiaŭ estas nesuperintaj. Liaj subitaj debutoj kaj samtempe perfekteco tuj akirita fariĝis fenomeno kiu malfacile dufoje okazas dum unu generacio. Tial, kiuj unue ekkonis la fenomenon, tiuj konsideris ĝin kun mirego kiel preskaŭ supernatura evento lian neverŝajnan aperon. ...Ĉu io povas esti pli ebriiga por juna generacio, ol scii, ke apus ŝi, en sia sino estas, karno-ostohava, la denaska poeto, la pura poeto, la sublima poeto, tiu kiun oni bildigas al si nur sub la legendaj trajtoj de Hölderlin, Keats aŭ Leopardi... Tial, mi ankoraŭ tiel klare memoras la tagon, kiam por la unua fojo mi vidis Hofmannsthal. Mi estis deksesjara...

Mi provtradukis lian faman tekston: La balado pri la ekstera vivo. Hofmannsthal ĝenerale emfazas ke ĉio, kaj eĉ nia propra ekzisto, estas necerta, vundebla, efemera. Heredanto de la germanaj romantikuloj, la nepra baldaŭeco de la morto senĉese tiklas lin. En la Balado ĉi tiu klarvida vizio preskaŭ sen espera, mildiĝas per la elvoko la "vespero"...