Jen la traduko de la 22-a ĉapitro de la libro de Yoram Kaniuk "1948". La verkisto kiu forpasis antaŭ kelkaj jaroj, rakontas "sian" militon kiun oni povus difini: juna artisto perdita meze de milito, kies li ne konas nek la kialojn nek la celojn. El tavolo da hororoj eliĝas esperflamo.

V

Kaniuk - 22

Mi nepre bezonis fraulinon. Kiujn mi konis antaŭ la milito, tiuj pensis ke oni ²gravediĝas per unu kiso. Post kiam mi mortigis homojn, mi volis kisi fraŭlinon.Unu nokton mi promenis ĉe la marbordo kaj apud mi estis fraŭlino kiu eligis odoron de lesivpudro kaj dolĉa fetoro. Ni frontrigardis nin unu la alian kaj subite kvazaŭ senpripense ni kisis nin. Niaj manoj interpleksiĝis kaj ni supreniris al la hotelo " Ekselsior", malgranda hotelo por soldatoj sur la strato Yarkon kaj eniris ĉambron. Mi petis, ke oni venigis en la ĉambron lulilon. La gipsobandaĝo kiu vindis mian kruron imponis kaj la kelnerino alportis la lulilon kiun ŝi metis ĉe la fenestro fronte al la maro. La etoso estis agrabla. La fraŭlino instruis al mi ĉion kion mi ne konis. Mi ja multe amis ŝin. Ŝi malfacile parolis la hebrean, balbutis la polan. Ŝi estis bela kaj malgaja,pensis, ke mi estis germana oficiro, kuŝiĝis sur la planko, plorĝemis, germane kriis al mi. Denove niaj korpoj kuniĝis kaj tiele pasis la nokto. Ni jam nomis la bebon kiu naskiĝos de nia amo, sed lian nomon mi forgesis. Certe mi volis scii ŝian nomon kaj diri al ŝi la mian, sed post tia nokto, tio estis malfacila afero.

Ni eliris eksteren al la strato Ben Yéhouda kie jam veturis autobusoj, ĉaroj kaj aŭtoj. Ĉe la angulo troviĝis maljuna kiosko, kies vendisto konis min. Paneton li vendis al mi kaj al ŝi kaj uzis bolkruĉon por nigra kafo kiun ni trinkis interŝanĝante kisojn. Kaj mi senpripense direktiĝis al la gepatra domo laŭ la strato Ben Yéhouda. Post iom da tempo mi memoris kaj rigardis malantaŭen. Mi estis tute konfuzita. ŝi staris foren konsternita kvazaŭ ŝi subite malestimis aŭ eĉ hatis min kaj mi ne komprenis kial. Ŝi ŝajnis ĉagreniĝita, kiam mi sentis min tiom ĝojega, ke mi kun amrideto rigardis al ŝi kaj daŭrigis mian paŝadon. Kaj nur tiam mi komprenis ke mi ne scias kiu ŝi estas kaj kiel mi retrovos ŝin kaj mi retroiris. Homamaso jam ekalfluis al la laboro, ŝi malaperis meze de ĝi kaj mi provis kuri direkte al ŝi kaj eĉ ekvidis ŝin de fore, sed mia gipsobandaĝo ĉenis min. Ŝi malaperis. Poste, dum tuta monato, mi promenis tra la urbo serĉante mian amatinon kaj mi ne trovis ŝin. Ĝis hodiaŭ, post sesdek du jaroj, mi ne scias kiu ŝi estis, kiu estis ŝia nomo, de kie ŝi devenis, ĉu ŝi travivis ekstermejon. Mi amis ŝin gis mia amo svenis. Tagon post tago mi ekflamiĝis por alia fraŭlino, sed neniu el ili ne estis la patrino de la ebla filo kiun mi revis meti en la lulilon de tiu ĉambro fronte al la maro.

Okaze de tiuj memoraĵaj tagoj pri la fino de la dua mondmilito, mi elektis poemon de Robert Desnos, franca poeto, kiu forpasis unu monaton post la liberigo de la koncentrejo en kiu li suferis. Brila aŭtodidakto, li forlasas al ni imponan verkaron.

Sezonoj - Robert Desnos.

La tago estas sur sia loko kaj fluadas ĝis noktofino

Krom se nia memo altiĝas tra spacoj

Supermetataj en la memoro, senbalastigante

La cerbon kaj koron de tenacaj memoroj.

Someroj, fortikaj someroj, eĉ via nomo foriras.

Esti, estinte, tempopasigo kaj printempo

Ĝi pasas, ĝi pasis, kiel akvo kiu neniam laciĝas

Sen cikatroj, sen atestantoj, sen lagetoj

Sezonoj, vi amegas almenaŭ la tritikogrenon

Kiu ĝermos dum la degelantaj tagoj, kaj la ŝlosilon

Por malfermi al la eliroj la ĉaristajn pordojn

Per vi en la ĉielo la astroj ariĝas

La jaro baldaŭ finiĝos kaj troŝarĝitaj paŝoj

Trenas sur la vojoj kiuj revenigas al la landlimoj.

antaŭ nelonge forpasis la franca kanzonisto Riĉard Anthoni, kiu verkis tiom da neforgeseblaj refrenoj. Multkultura homo, li verkis en pluraj lingvoj kanzonojn kiuj atestas pri lia humaneco. Samkiel aliuloj en lia metio, li spertis klimaksajn momentojn kaj ankaŭ travivis dezertajn trapasojn. El la tuto li lasas al ni riĉan verkaron, kiu daŭre invitas nin al vojaĝo: "Mi estas la vagulo...."

Amiko mia, kiu ofte vizitas Tunizion ( precipe la sudan), ŝatas emfazi la afableco de tiuj popoloj, kiu ne hezitas akcepti la migrantoj, kies ŝipoj grundas sur la plaĝon. " Ĉar la maro provizas nin per fiŝoj, ni devas nutri la alvenintoj."

Laŭ la "Ĵurnalo de la Scienco", la aŭstralia teleskopo de Parkes kaptis radiosignalojn je distanco de 5 milionoj da lumjaroj kaj transe de nia galaksio. Pri kio temas ? La scienculoj ne scias. Ili levas plurajn hipotezojn, sed neniu el ili iras al la ebleco de alia planedo loĝita de estaĵoj...

Tragikaj eventoj en Francio elmetis la verkiston Voltaire sub la planklumoj. La fekunda autoro verkis interalie tri fabelojn, kies plej fama estas " Kandid aŭ la optimismo". La esperantistoj ne forgesos, ke Lanti tradukis la tri verkojn kaj ilin publikigis kun vigla antauparolo, kiu estas stile rimarkinda. Ĉe la fino, li emfazas paragrafon de Kandid, kiu perfekte taŭgas por la senlaca gvidanto kiu li estis: " Kiam la homo estis metata en la ĝardeno Eden, li estis metata tien por ke li prilaboru ĝin; kio pruvas ke la homo ne naskiĝis por ripozi".

Ciu leganto de tiu freŝa verko trovos ene de multflanka riĉaĵo sufiĉe por nutri ĉiuspeco de liberpensado

Bonan novjaron al vi, karaj vizitantoj de nia TTT-ejo !

Hazarda renkonto kun japana Ĵurnalistino, faris, ke mi parolis pri miaj kontaktoj kun la sunleviĝa lando pere de E-o. Ŝi volis plu scii pri lingvo de ŝi tute nekonata. Mi faris la klarigojn kaj trandonis lernolibron. Ŝi tuj ekkaptis la "filozofion" kaj decidis daŭrigi perrete la lernadon.

                                                         Montaigu