La afero okazis antaŭ dek jaroj kaj mi ĝin jam rakontis okaze de la "Perfektiga Kurso" kun Boris Kolker.

Unu membro de nia grupo malsaniĝis kaj devis restadi en hospitalo. Lia familio kaj aliaj membroj maltranviliĝis ĉar la malsanulo manifestis unuajn signojn de deprimo. Se mi bone memoras, estas nia grupa estrino kiu proponis, ke oni alportu al li la kursajn librojn kaj tiam, espereble, li sin trovos en resaniga etoso.

Vi kredos min aŭ ne, sed la eleganta propono efikis kaj poste nia malsanulo retrovis bonan sanon kaj optimismon.

Miaopinie, kiom da ĝojo invadus la koron de Lanti aŭdante ĉi rakonton - preskaŭ fabelon ! Ĉar li estis mense konvinkita, ke Esperanto ŝprucigas ene de ĉiu nekonkereblan krean energion.

Cxu recepto favora por la sano ? Almenaux agrabla al la palato !

Ni ĝojas emfazi la aktivadon de brila kaj tre aktiva esperantisto:

Marcel Leereveld.

Vivhistorieto estas havebla perrete.

Denove vivi...

                                       Takehiko Okawa, kies vitoj estis detruitaj per la tsunamo, decidis relanĉi bienon, kiu estis heredaĵo de la gepatroj. Tiel, ĉiuj en Japanio povos tinti la glasojn al nova vivo. Ek !

Hofmannsthal.

En sia mondfama libro " La hieraŭa mondo" , Stefan Zweig rakontas: " La apero de la junulo Hofmannsthal estis kaj restas memorinda kiel unu de la grandaj mirakloj pri frutempa plenumado. Krom la escepto de Keats kaj Rimbaud, mine konas en la monda literaturo neniun ekzemplon ĉe poeto tiom juna de neeraripoveco pri la lingvomajstreco, kaj de tia enverguro pri la ekflugo al la mondo de la ideoj; de tia pleneco pri la poezieca substanco ĝis la plej eta linio de cirkonstanco, kiel tiaj de tiu ĉi grandioza genio kiu ankoraŭ ses-sepdekjara, enskribiĝis en la porĉiamaj analoj de la germana literaturo per versoj kaj prozo, kiuj eĉ hodiaŭ estas nesuperintaj. Liaj subitaj debutoj kaj samtempe perfekteco tuj akirita fariĝis fenomeno kiu malfacile dufoje okazas dum unu generacio. Tial, kiuj unue ekkonis la fenomenon, tiuj konsideris ĝin kun mirego kiel preskaŭ supernatura evento lian neverŝajnan aperon. ...Ĉu io povas esti pli ebriiga por juna generacio, ol scii, ke apus ŝi, en sia sino estas, karno-ostohava, la denaska poeto, la pura poeto, la sublima poeto, tiu kiun oni bildigas al si nur sub la legendaj trajtoj de Hölderlin, Keats aŭ Leopardi... Tial, mi ankoraŭ tiel klare memoras la tagon, kiam por la unua fojo mi vidis Hofmannsthal. Mi estis deksesjara...

Mi provtradukis lian faman tekston: La balado pri la ekstera vivo. Hofmannsthal ĝenerale emfazas ke ĉio, kaj eĉ nia propra ekzisto, estas necerta, vundebla, efemera. Heredanto de la germanaj romantikuloj, la nepra baldaŭeco de la morto senĉese tiklas lin. En la Balado ĉi tiu klarvida vizio preskaŭ sen espera, mildiĝas per la elvoko la "vespero"...

mistero William....

Ĉu Shakespeare estis Shakespeare ? La franca verkisto Alphonse Allais asertis, ke nekonatulo kiu havis la saman nomon skribis liajn verkojn...Taŭzita per tiu mistero, - kiu antaŭ li maltranviligis Dickens, Freud, Twain, James, Borges) - Daniel Bougnoux, filozofo kaj fakulo pri Aragon, apogas sin sur la impona enketo de la italiano Lamberto Tassinari, por sugesti inicianto kaj eĉ aŭtoro malantaŭ la "bardo" de Stratford-upon- Avon: John Florio.

Kiel alimaniere pravigi lian mirindan erudicion ligitan i.a. al Italio ( kie situas 15 el liaj teatraĵoj), el kie devenis la scienculo Florio, poliglota intelektulo, kiu vivis najbare de Shakespeare ? Kiel espliki la testamenton, " timiga pro ĝia konta vulgareco" de la granda William ? En ĝi, li ne aludas al sia verkaro, ne eĉ al unu libro - ŝajnas, ke li ne posedis eĉ unu da ili ! - ; ankaŭ li ne aludas al siaj sublimaj personoj. Sed, ĉu gravas ? Ĉu necese senmaskigi la homon por trapenetri lian verkaron ? Kontraŭe, ĉu Shylock, Macbeth, Lear, Ophélie, personoj skvestantaj autoron, meritas ili lumon pri ilia kreanto ?

Eĉ se la enketanto akumulis sufiĉe da indicoj, neniu provo favora al Floro estas nerefutebla. Al tio, la klarvida kaj sprita libroaŭtoro konsentas kaj citas Iago " Mi ne estas kiu mi estas", kaj Hameleto: " Esti aŭ ne esti..." Shakespeare ?

" Shakespeare, Le choix du spectre.

par Daniel Bougnoux.

Critique: J-F J. " Le Canard enchaîné".

La kursoj pri la antikva liro ĉarmas la gelernantoj…

Mi jam sciis, ke en proksima universitato, estas profesoro pri greka literaturo, kiu deklamas poemojn de Iliado kaj Odiseo pere de antikva liro kaj tial alkutimiĝas hodiaŭajn orelojn al la ĉarmo de la iamaj legendoj.

Tiu de mi nekonata profesoro certe ĝojegos scii, ke aro da gebretanianoj ekis atelieron por prilabori la ludilon de la grekaj ŝafistoj : «  ĉi ludilo estas la praa simbolo de la perbuŝa tradicio ».

La paro kiu inciatis la aferon kreis metodon por starigi la la bazojn kaj malfermi padojn por la barda instruado. Infanoj aŭ plenkreskuloj, ĉiuj rapide asimilas la metodon kaj eble estos ontaj bard(in)oj…

Ĉiuj konsentas, ke estas pli facile ludi liron ol harpon. La liro estas pli facila por elmontri emociojn. Plie, pratikante la liron, oni eniras ian emon al libereco kaj kreeco. La liro celas al valorigo de la individuo. Oni ludas liron el la orelo kaj precipe el la koro !

Ĉu jam ekzistas esperanta grupo de liroludantoj ?

                                                     Eltiraĵo de la ĵurnalo Ouest- France.