AVŜALOM KAVE, kiu naskiĝis en 1946, estas freŝdata verkisto de la israela literaturo. Lia vivo spegulas la diversajn aspektojn de tre moviĝema socio. Post juneco kadre de kibuca movado, li fariĝis faka laboristo, komerca maristo,vagisto,instruanto pri cionismo, raportisto por maldekstra gazeto. Li estas kutima leganto de araba gazeto eldonita en la urbo de Nazareto.Nuntempe li vivas en moŝavo ie-ajn en Galileo.
« Bouŝot », nome « hontindaĵoj », estas lia unua libro. La libro entenas 24 ĉapitrojn. Ĉiu el ili rakontas gravan momenton de lia vivo, foje de vivo de la lando. La stilo de nia verkisto estas samtempe simpla kaj morda. Li havas kalkulon kun iu aŭ alia, aparte kun Arielo Ŝarono. La libro tuj konis sukceson tiel ke la aŭtoro ricevis la premion « Ŝaronon » - ironio de la sorto !-
Post la sukceso de ĉi-tiu verko, la eldonisto petis ke la verkisto daŭrigu verki. Do pojare nova libro aperas. La lasta entenas rakontoj pri liaj travivaĵoj kiel maristo.Mi ne ankoraŭ legis ĝin.
Mi renkontis Abŝalom antaŭ 30 jaroj, kiam li estis raportisto por la maldekstra gazeto. Mi agrable parolis kun tiu simpla kaj entuziama tridekjarulo ; pacema kaj muzikema. Ni kune aŭskultis diskon kies la muzikistoj estis…birdoj !
Mi elektis la ĉapitron « La arko de Borokovo », kiu spegulas la filozofion de Avŝalom. Li revas faligi la murojn, kiujn la homoj senĉese starigas por elpuŝi la aliajn. Kaj samtempe travidiĝas ia malespero, sume la tragika homa destino.
Mi devas aldoni ke ĉiu elekto de tiu speco ĉiam enhavas subjektivan vidpunkton. Se tiuj paĝoj ekinteresos kelkajn legantojn, mi ŝatus koni liajn reagojn.

La tradukinto.

Sed Nikolao diros, post kiam li estos retrovinta la parolpovon, ke li estis, dum sia daùra paralizio, en situacio de sankteca akumulado .Kaj la gepatroj, en siaj konversacioj kun la flega skipo ĉiam revenis al la saman  punkton: ili ne komprenis kial ilia plej karulo subite kolapsis . Li havis vivon trankvilan, plenplenan, mirindan. Li estis havinta ĉion laùdezire,ili neniam estis staringitaj antaù li defiojn super lia atingopovo ;.Ili estis zorge atentitaj pri liaj bezonoj, tiagrade ke. kiam ili estis decidintaj fari sian vivon  en Izraelo, ili estis eltrovintaj aranĝojn por ke li finu siajn priarkitekturajn studojn en Sudafriko, sen ke li devu kiel ajn malmulte elcerbumi pri siaj ĉiutagaj bezonoj; ili okupiĝis pri ĉio. li alvenis en Izraelo antaù kvar jaroj, kiam li estis ĉirkaù  dudekvar jaraĝa. Ili lin  subtenis pri lia rifuzo respondi je konskripcio,ĉar li estis pacifisto.Krome, helpe de rilatuloj en la Juda Agentejo, li estis tute  liberigita de tiu afero. Tiuj du gepatroj,prizorgitaj kaj rafinitaj,plu aldonis ke, de la jaroj 1930, ili senĉese estis vagintaj tra la mondo, adoleskoj une, plenkreskuloj poste.. De litva deveno,ilia familio elmigris al Usono, kiam ili estis geknaboj.Kaj, de tiam, ili vivis en longa listo de landoj, antaù ol fiksiĝi,dum la jaroj kiuj antaùis ilian instaliĝon en Izraelo, en Sudafriko, poste en Rodezio, kaj ree en Sudafriko, kie naskiĝis la bela knabo.Elvide, ili estas etstaturaj personoj, ŝultrolarĝaj, iom dorskurbaj. Ilia hebrea lingvo estas limigita, sed per la malmulto kiun ili posedas, ili povas klare esprimi sian deziron  reiri  al Sudafriko aù al Rodezio. Ili esperas ke, antaù tiam  ilia Nikolao estos revinta al konscio.

                           Li rekonsciiĝis nur post unu monato kaj petis  iri eksteren. La informo pri la reveno al konscio  de la belecangelo propagigis je rapido de birdoflugo en ĉiuj koridoroj kaj barakoj de la hospitalo. Antaù mem ke li estu leviĝinta, oni organizis la bonvenon de la por ĉiam dormanto. Estre de la komitato, troviĝis bela diketulino kiu eniris kaj eliris la hospitalon jam  de multaj jaroj kaj finfine kronis sian vivon en la fermita kvartalo, ŝi estis perdinta ĉiun kontakton kun la realeco, krom kontakto kun ĉiu apud ŝi laboranta masklo, kiu bonvolis doni al ŝi iom da siaj ovoj por ke ŝi povu por li ilin kovi. Nia diketulino  enoficigis por akceptado Teodoron-la malgretulo, kiu, helpita de tri malsanuloj, devis vokadi al la kunveno la ceterajn maljunajn  ; ili devis ĉeesti  kiam Nikolao elirus unuafoje de la sektoro. Ĉirkaù tridek personoj atendis la belecanĝelon kiam li aperis akompanite de la direktoro, kiu nenion sciis pri tiu enscenigo. .La akceptonta grupo staris ekster la hospitala centra konstruaĵo ,kiu apudis  la fermitan kvartalon. Kaj, tuj kiam li eksteren aperis, kiam  liaj okuloj malfacile rekutimiĝis je la dolĉa lumo de la finiĝanta tago, la tridek personoj mane ekfrapadis.Kaj la bela  organizantino kuris al li, lin kisis kaj diris: “ benita estu, vi nia anĝelo, vi kiu venas  por la granda autobuso!”. Teodoro-la-malgretulo kiu mallonge antaùe estis elirinta de elektro-ŝoka seancon korege premis  liajn manojn kaj diris:” Mia frato! Mia granda frato!” kaj li rigardis al la ĉielo.  La bela Nikolao nenion komprenis pri kio estis  de li atendita kaj sin demandis kial Teodoro-la-malgretulo, kiu estis bela viro  sed tamen sen  la ŝiko de Nikolao, rigardis al la ĉielo, kiu estis tiom malplena kiom senpana kaj sen vermiĉela supo.Li demandis :” Min diru, kien vi rigardas ?” Kaj la tria kunulo de la akcepta grupo alproksimiĝis je Nikolao,marŝis mole sur lia piedo por komprenigi al li ke Teodoro-la-malgrasa finis antaù ne longe  elektro-ŝokan kuracadon. Kaj Nikolao rigardis ĉirkaù si kaj ne komprenis kial, hodiaù, kiam li ĵus finas sian rolon  kaj li ankoraù estas klara kaj pura kiel poŝtkarto destinata al amikojn, Nikolao retrovas sin antaù grupo da kamaradoj. Kaj ĉion, kion li volas, estis forori de tie aù ekludi gitaron. Li diris per voĉo stranga eĉ por si, ĉar li ne plu estis parolinta de post sia sveno,per vortoj pezaj kiel plumbo: “ gitaro, gitaro”! La sektorestro, surprizita de la akceptiga organizo, diris:” Tre dankon al vi, sed nun lin lasu trankvilan ».  kiuj ne konis la aferon. Kaj flegistino alsaltas Nikolaon por bone ekzameni lian vizaĝon,ĉar ŝi volis manifesti al li amikecon( izraela esprimmaniero tiel brila kiel verda cepo!). La malsanuloj ĥore respondis:”Oni ne volas! “ Kaj la bela grasetulino proksimiĝis al nikolaon kaj diris: “ Diru al ni kion vi volas kaj oni donos al vi.” Kaj tiu-ĉi murmuras: “gitaro.” Kaj ŝi fleksiĝis malantaùen kaj kriis: “ li volas gitaron”! Kaj la akceptaro komencis disiĝi tra la padoj  de la luksa hospitalo kaj oni kriis : “ gitaro! Gitaro!” Kaj silento stariĝis en ĉiuj loĝlokoj kaj oni kriis : » Gitaro ! Gitaro ! Kaj nur maljuna kamparino- la patrino de la registrara ĉefo Ariel Sharon, tiu de Sabra kaj Ŝatila – proprietulino de la kampoj proksimaj al la hospitalo, kriis al ili : «  Iru al la  Diablo kun via gitaro ! », ĉar la antaùan tagon, ŝi surprizis unu el la patientoj kiu estis manĝanta unu el ŝiaj brasikoj. Kaj ili diskuris kaj kriis : » Gitaro ! gitaro ! » Kaj ĉiuj, kuracistoj,geflegistoj,sociaj laboristoj kuris malantaùen ili, provante bremsi lia kurso tra la draretoj kaj kriante : «  Venigu la gitaron ! » La direktoro de la establo kuris telefoni al lia gepatroj. Tiuj-ĉi hastis kaj alvenis post ĉirkaù du horoj. Kaj ĉiu akcepta grupo streĉis la kuraĝon kun la kuraca teamo, en liaj diversaj funkcioj, aplaùdis la du venantoj elirantaj la aùton dekoritan. Kaj Nikolao prenis la gitaron, kisis ĝin tre forte kaj rigardis al la bela organizistino kaj al Teodoro kiu retrankviliĝis. Ĉiuj sidis sur la gazono proksime al la manğoĉambro. Noktiĝis. Nikolao komencis ludi tre malrapide kvazaù la instrumento, ankaù ĝi, restis senmovigita. Kaj li estis ludanta. Sed jen Bronia, la respondulino de la kuirejoj, eliris, kaj ŝi kriis : «  La vespermanĝo estas preta ! la vespermanĝo estas preta ! » Sed li daùrigis ludi dum la partoprenantoj leviĝis unu post alia por iri aù mangi aù hejmeniri. Kaj tiun nokton neniu el la flegistoj kontrolantaj la litoj de la fermita kvartalo ekploris.

                                                 La tutan morgaùon, li sidis sub platano proksima al fiŝbaseneto kaj li ludis. Ĉiuj provoj de la malsanuloj kaj de kuracista teamo por ekconversacii kun li, maksukcesis.Eĉ la rigardadoj de la virinoj, precipe tiuj, kiuj estis amindumantaj de lia beleco, ne tuŝis lin. Dum tuta sejmano, li restis sida sub sia platano sen ke li diru eĉ vorton. Nur poste, li rakontis al tiuj, kiuj grupiĝis ĉirkaù lin, ke, dum la pli longdaùra monato de sia vivo, anĝeloj tre fortikaj daùre tiris lin, aù per portoseĝo aù prenante lin per la haroj, al tre malproksimaj lokoj. Li eĉ ĵuris ke, en tiuj lokoj, li renkontis la Mesion Jesuon kaj liaj du ĉefaj apostoloj Petron kaj Paùlon, kiuj prezentis al li, la lastan tagon, la ŝlosilojn de la regno de Dio. Sed li rifuzis preni ilin. Tiuj apostoloj ekdiskutis kun li kaj desegnis plurfoje la nombron ok tra la aero. Sed li daùre rifuzis kaj diris ke sia sola deziro estis, aù esti mobilizita en la Fremda Legiono – lia denaska revo – aù vivi en aborigenaj komunecoj. Kaj la du apostoloj diris al li ke, krom li, neniu kapablas, por la papa ofico. Kaj, post malmolaj kvereladoj, la du apostoloj akceptis sian pozicion, kaj la kverelado finiĝis per la sekvonta decido : post lia eliro de la hospitalo, li direktiĝus al la Vatikano por ekspliki  ĉe la Sankta Seĝo iajn principoj, kiujn la Kristiana Eklezio de longtempe forgesis. Kaj li estis komencinta sian vojpilgrimo, de la hospitalo, mantenante malnovan anglan ekzempleron de la Nova Testamento kaj legigante la Prediko sur la Montaro kaj ĝia eksplikado. Kaj ĉiuj la flegistinoj, sidante ĉe liaj piedoj, aùskultis kun la pli granda atento, interne ridante, ĉar la Prediko sur la Montaro estis malgrava por ili. Iuj eĉ fiksis al li la okuloj, kvazaù ili estis aùskultantaj grandan profesoron, kiam por ili la ununura penso estis scii kiel ili povus tiri lin en aneksan ĉambron por ĝislacege kuŝaĉaĵoj.Li neniel  estis en tiu spiritostato kaj nur la arabaj flegistoj silentis, ĉar multe da ili vere dezirus supreniri tien, sur la montaro de la Mesio. Kaj sentarde komencis rumori ke la bela anĝelo estis aù samseksema aù sekse senpova. Ĉar, li « kisas » la inteligentecon per ĝismorte enuigaj predikojn ol ke li kuŝu kun la virinoj de la instituto. Tri monatoj tiel pasis kaj li finiĝis kun la predikaron. Nun li sencele promenis kun la manoj en la poŝoj, nenion farante. Li volis nek eliri eksteren nek ferii, ĉar intertempe, lia gepatroj eliris Izraelon kaj reiris en Sudafrika Unio. Ili lasis la zorgon  de la bela infano en la manoj de juna advokato proksima de la familio. Tiu advokato, energia kaj ventrega, vizitis lin kun granda akurateco potritage, sed neniel aùskultis lin. Tiu-ĉi kontentiĝis per promenigi lin tra la padoj kaj fiksi la okuloj al la virinoj,ambaù patientintoj kaj flegistinoj. Kaj, post kiam Nikolao eksplikis al li ke li neniel volis kopulacii  kun neniu de ili, la advokato provis forlogi senbarbaj fraùloj.Li proponis al iuj por investi monon en aferoj malfortikaj aù lanĉi novajn aferojn, disdonante sian vizitkarton al kiu volis ĝin. Lia ununura postulo estis ke li povu kopulacii kun iu-ajn virino. Kaj tio interŝanğe de diversaj servadoj ke li ne manku provizi al ili en venonta okazo. Nikolao daùre estis kolerega pri la konduto de tiu advocato kaj diris al li ke liaj agmanieroj lacigis lin kaj ke li ne estas preta por revidi lian vizaĝaĉon.La advokato malame rigardis lin, ĉar fakte, li estis  la malliberulo de li kaj de lia familio, kiu, jam revenita en Sudafrika Unio, transdonis al li grandegaj monsumoj por ke Nikolao povu reveni rapide al normala vivo kaj eble aĉeti domon. Sed Nikolao parolis pri la ebleco enscribiĝi en la Fremda Legiono, vojaĝi en Aùstralio, iri en la egipta dezerto por longa restado ĉe la monaĥoj- bela gesto por Sankta Antonio ! Kaj li komencis novan serion da predikojn temantaj pri la fakto ke en la psikiatraj establoj, oni enfermas gehomojn tute normalajn. Kaj, intertempe, veraj frenezuloj kiel la advokato, promenas eksteren tute liberaj, endanĝerigantaj  liaj parencoj, ili mem, kaj la tutan sanan parton de la homaro.La advokado rompis ĉian kontakton kun li,ĉar Nikolao turnis al ĉiu kuracista teamo kaj eĉ al patientoj, kriante ke ili ne atentu ĉi tiu diabola filo, al kiu la mono turnis la kapon, kaj kiu estas okupata por satigi liaj instiktoj la pli malhelaj kaj primitivaj. Tiuj instiktoj centriĝas ĉirkaù la seksa imperio. La advokado anoncis ke li rompis ian rilaton kun Nikolao. Kaj li hurlis pri ili en vortoj tre elektitaj ke Nikolao estis nur pigra, kaĵolita infano, do malpuraĵo. Kiam la normalaj gehomoj devas laborkonsumi sin por lokpreni en la socia altgrado, li promenas, sin trenante, tra la vojoj de la hospitalo, malklarigas al ni la cerbon per liaj stupidaj predikoj, la gitaro enmane. Kaj ĉiuj vestas lin kaj havigas al li la varmo de la lavoĉambro.Kaj evidente ĉiun  tagon, estas nova malfermo por li kaj en tio , li ne partigas kun homoj kiel li,  soifaj por la humaj kontaktoj. Nikolao estis vundita ĝisintime kaj hurlis al la advokado ke li iru for de li. Tiu lasta, kolerega kiel rabia hundo, ekkolerigis kaj batadis iujn,kiujn li renkontis sur sia vojo ĝis la eniro de la Instituto. Kaj li anoncis al Nikolao ke restis por li nur du tagoj por fiksi lia situacio kontraù la Instituto : aù malsana aù sana. Se ne, li cesis oklupiĝi pri ĉiu kursada afero koncerne li.Tiu lasta incidento okazis hieman tagon, kiam malvarma suno subiris. La advokado kuris al sia veturilo, frapante la piedoj kaj blasfemante. Kaj Nikolao dronita en granda aflikto, forfalis kaj tuj tremis. La elira gardisto avertis la deĵoran kuraciston, kiu prete staris kun du arabaj flegistoj kaj brankardo. Ili provis pacigi Nikolaon, kiu tremis el ĉiuj membroj. Kaj jam la hospitalo rumoris pri la falo de la beleca anĝelo. Li ame rigardis la arabajn flegistojn, sed ne povis prononci eĉ unu vorton. Ankaù li direktis la samajn petegajn rigardoj al la deĵora kuracisto. Post unu aù  du horoj da tremadoj, li komencis plori. Por ne konita kialo, la kuracistoj ĝojis ke li ploru ol ke li fiksis la plafonon. Li ploris tage kaj nokte dum ses tagoj. Kaj la sepan tagon li ĉesis.

                                                     Post unu semajno, li eliras la kvartalon, sen sia gitaro. Li iris viziti Gloria, sian amikino, brunulino kuracita en la malferma kvartalo.Ŝi loĝis en unu de la moŝavoj de la valo de Rafaro.Unue,ŝi devis eliri la kvartalon tuj kiam ŝi volus, pro siaj tri knabinetoj kiujn ŝi lasis en la familia domo.Ĝis tiu tago de la falo de Nikolao, tiu kaj Gloria kutimis promeni tra la hospitalo. Ankaù ili eliris al la ĉirkaùaĵo, kiam li volis proksimiĝi por sekskuniĝi, ĉe la ĉagreno de la flegistinoj mortantaj de envio, sed ankaù ĉe la prezo de tensio en ŝia edzeco. Kaj, post unu semajno, li anoncis ke li volis eliri kun ŝi malproksimen. Kaj, kondiĉe ke ŝi havigu de sia edzo sian bileton de divorco, li edziĝos al ŝi kaj ŝi povos kunpreni ŝiaj infanoj en la komuna domo. La grava afero estas ke ĉio okazu sen tro da bruo. Kaj ili eliris al la  ĉambro libera por la la laboro, kiu kuŝis post la kontroloko de la hospitalo, ĉar li havis la ŝlosiloj por tiu ĉambro. Unu el la flegistinoj donis ilin al li antaù du semajnoj, por ke li ripozu en ĝi kaj kiel eble kun ŝi. Li ne venis renkonti ŝin, sed demandis por gardi la ŝlosiloj. Irante tien kun Gloria, li kolektis floroj rande de la vojo kaj ŝi faris du bukedoj. Ili eniris la ĉambron, iu metis bukedon sur la kapo de la alia kaj ili kuŝiĝis sur la plankon. Estis hejme kaj malvarme. Ili revenis al la kvartalo, kiu estis varmigita. Sed estis jam la dua matene. Ili kuŝiĝis en la lito de ŝi kie ili interkisis sin kaj amuziĝis ĝis la sunleviĝo. Kiam ili apartiĝis per longa kiso,la najbarino de Gloria estis leviĝanta. Tiu estis respektinda virino, devena de unu el la famaj personoj de la kibutso Daganiah, je la iamaj tagoj de la komencanta jarcento. Tiu sekvis Nikolaon en la koridoron kaj petis ke li ne rekomencu. Li promesis ke la okazo ne renoviĝu; ke de nun ili renkontiĝos ie-ajn, krom en la kvartalo.Kaj Gloria cesis iri al ŝia domo. Ŝi nur kontentiĝis per telefonado por konversacii kun siaj infanoj, kiuj aùskultante ŝin, ploris. Kekefoje ŝia edzo venis, malfermis la pordon de la kvartalo kaj perforte trenis ŝin eksteren.La arabaj flegistoj sin ĵetis sur li, liberigis la virinon kaj alarmis la kuracistoj por aranĝi la aferon.Tiuj-ĉi decidis ke li devu renoviĝi siajn vizitojn hejme por ke la infanoj ne devu veni al la loko, kie ŝi estis. Ili malpermesis al ŝi kaj al Nikolao renkontiĝi. Tiel ili rompis ŝajne la kontakton. Sed la geamantoj estis forkurantaj, manĝemaj unu la alian, je la lastaj horoj de la nokto, sub la veproj aù en la tutproksima arbĝaderno aù en la kampo de la maljuna kolerema kamparino.Kaj, ĉe la printempo, ili prenis mantelojn aù eluzitajn kovrilojn kiujn ili trovis kaŝitaj en iaj specoj da tirkestoj. Kaj ili foriris al la maljuna puto, kiu kaŝiĝis sub la foliĝado, kaj ili amindumiĝis ĝislacege. Foje Nikolao alportis botelon da vino aù konjako, kaj ili drinkis, ardis, nudiĝis, kuris tra la freŝeco de la arbĝardeno, irantaj ĝis la vicoj da cepoj kaj brasikoj de la maljuna kamparino. Foje, tiu-ĉi ,kondukante, ĉe la sun leviĝo, asinan ĉaron, de longe vidis ilin. Ŝi supreniris, lupopaŝe antaùeniris, kolektis la vestojn kaj revenis al sia jungaĵo.Ŝi galopis al la enirhospitalo por tuj renkonti la direktoron kaj vidigi tion, kion faras liaj malsanuloj frenezaj en ŝia cepkampo. Ŝi elmontris la rabaĵon. Nikolao kaj Gloria ne atentis. Ili estis ardantaj per la konjako kaj per la amekzercoj. Reirante, ili ne trovis siajn vestojn, ili kuris tute nudaj al la pordo de la hospitalo. La gardisto eliris sian eluzitan kovrilon kaj kovris ilin.Intertempe la kamparino hurlis ke oni devas kastri la junulon kaj steriligi la junulinon kaj transigi la hospitalon. Ŝi aldonis ke sia filo,kiu estris nian armeon en Lebanon, kiel defensa ministro , ne tardos likvidi lian konton, kiel li faris por la arabaj une ĉe Kibiah kaj poste ĉe sabra et Ŝatila. Tuj alvenis la direktoro de la establo ĉar forflugonta post la tagmanĝo por fremlando, li volis aranĝi kelkajn aferojn. La kamparino, levante siaj manoj, venis kontraù li. Ŝi diris ke venis la momenton por establi novan ordon inter la kampaj kaj arbĝardenaj  proprietuloj, kaj tiu malbeninda hospitalo. Gloria anoncis al la gardisto ke ŝi sentis multe plibone. Kaj la kamparino hurlis:” Tio interesas mian postaĵon!” La direktoro pacigis la kamparinon kaj diris al ili ke la diversaj problemoj estas juĝotaj en la hospitalo kaj ne ekstere. Kaj Gloria kisegis Nikolaon, dirante: “ Tiu estas mia granda amo!” Kaj ŝi ploregis. La kamparino hurlis:” Tio estas amfrenezuloj, via amo! Kaj miaj cepoj ? La direktoro proponis al la kamparino sekvi lin ĝis la ofico. Li proponis tason da teo al li. Sed ŝi diris: “ Malbenindaj ŝtataj funckciistoj, gardu vian tason da teo; kiam vi ĉesos difekti miajn rikoltojn, kadavraĵoj!”. La direktoro petis de Nikolao kaj Gloria ke ili sekvu lin al sia ofico. Ankoraù ili estis kovritaj de la kovriloj. Li reprenis la vestojn, post kiam li konvinkis la kamparinon ke li lasu ilin retrovi la vestojn. Ŝi diris al li: “ La vestoj estas en la ĉaro kaj la azino vidigos al vi kie!” Post kiam la direktoro diris al la geamantoj ke ili iru vestiĝi, Nikolao, iterirante, diris al Gloria ke, verŝajne, li iras por viciĝi en la fremda Legiono. Se ne, li eliras por la Aùstralio, por vivi inter la aborigenoj. Krom se li edziĝu kun ŝi aù kun la filino de la Moktaro de unu de la arabaj vilaĝoj. En tiu lasta kazo, li farus tion laù la konsiloj de unu de la arabaj flegistoj, kiu dum monato flegis lin kun senlime aldoniteco. Sed poste, li diris al la direktoro ke li fariĝu kristanon pro la ŝlosiloj de la Regno de Dio, kiujn oni trandonis lin. Krom se fariĝu muzulmanon kaùze de la konduto vere escepta de la arabaj flegistoj  por li kaj kaj por la aliaj mizeruloj. Kaj li aldonis ke oni devu lasi en Izrael, nur virinojn. Kaj ĉiuj viroj, sendi ilin al la Diablo,ĉar ili estas nur sterko kompare kun la judaj flegistinoj kaj la arabaj flegistoj. La direktoro estis iom aflektita pro la ĉeestantaj viroj kaj diris al Gloria:” Faru kiel vi volas!” Kaj ŝi telefonis al sia edzo ke ŝi volis divorci por edziniĝi al la bela Nikolao. Kaj li diris:” Venu hodiaù kaj ni diskutu de la afero!” Ŝi disiĝis de Nikolao kaj diris al li ke baldaù ili komencu novan vivon.Eĉ se ŝi devas partigi kun la filino de la Moktaro, tio ne estas problemo por ŝi, la ĉefaĵo estas ke ŝi estu apud li. Ŝi hejmeniris. Tie, la geinfanoj ĉirkauis ŝin el ĉiuj flankoj, ne lasinte al ŝi la vespermanĝan preparadon kiun ŝi volis fari. Ili pensis nur manifesti amon al ŝi, esperante ke tiel ŝi revenu al ili. Post la manĝo, ŝi eniris la dormoĉambron por preni drapojn por dormi en la salono. Sed ŝia edzo ekĵetis sin al ŝi, hurlante: “ Vi nenion faru, antaù ke mi diru al vi. La domo estas mia. La geinfanoj estas miaj. Vi cesu freneziĝi kaj vi revenu al mi kiel antaùe. Kaj nun, demetu vian kalsonon. Vi vidos kiu estas la plej bona, mi aù via profeto!” Kaj ŝi demandis ke li lasu ŝin trankvila, kaj komencis plori kaj krii: “ Nikolao! Nikolao!” Ŝia edzo,ŝvitante, demetis, penetris,priserĉegis ŝin. Kaj ŝi kriis:” Nikolao, Nikolao, mia amato!” Kaj lia patrino, kiu estis en la apuda ĉambro, aùdis la kriadoj, frapis al la fermita pordo kaj hurlis:” Vi haltu strangoli ŝin!” La edzo kiu multe respektis sian patrinon, respondis:” Ankoraù kelkaj sekundoj! Ankoraù kelkaj sekundoj!” Post kiam li finis kaj disiĝis de ŝi, Gloria levis sin, metis sian ĉambran robon kaj eliris eksteren. Ŝi pasis antaù sia bopatrino senvorte, trapasis la enirpordon kaj korpordon kaj pafiĝis al la vojo. Estas noktomeze. Aùtobuso, kies la ŝoforo rapide diriĝis al la nokta parko kaj ne vidis virinon venante antaù li, frapis Glorian. Ŝi estis mortigita de la frapo.

                                                                II °  Partie.

                                          La somero alvenas kun siaj longaj, varmaj tagoj. Sed Nikolao daŭrigas sian vintron, pli nuba ol neniam. Finitaj la predikojn kaj la gitaro, lian lumeco kaj lia beleco forvelkis. La kuraciloj kontraŭ deprimo ankoraŭ pezigita post la morto de Gloria, difektis la luma klareco de lia vizaĝo. La flegistinoj ne plu grupiĝas ĉirkaŭ li. Il eĉ pensas eliri kaj retrovi la vivon malbriditan kaj malpurigan ke li havis ekstere. Tiam prezentiĝas ĉe la hospitalo, maŝinestro: Itzhak Borokov Tsaĉi. Tiu-ĉi estis malvole savita de certa morto, kiam kurante sur la ponto de la ŝipo kie li laboris, li retrovis sin ĉe la pruo kontraŭ la akvoj de la oceano. Turka maristo, kiu, ĉe tiu malfrua horo, malstreĉiĝe ripozis ĉe tiu izolita flanko de la pruo,jetis sin kontraŭ lin kaj rekte stopis lian ekĵetiĝon al la morto.

                                      Tiu Borokov estis perfekte agenteja oficisto, mucida kaj imuna kontrau la ĝojo. Mezgranda, grasaĵa, li havas senespreman  rigardon. Li havis ĉirkaŭ kvardek kvin jaroj. Li taŭgis,,de multe da tempo,por atingi la gradon de ĉefmaŝinisto. Sed li malakceptis tiun respondecon  kaj la salajron kaj la kunajn plezurojn. Li lernis ĉe la mara skolo de Jafo, deĵoris en la mararmeo, kaj daŭrigis en la komerca navigado, mirinde sukcesante. Sed estis kampo, en kio li konis brulvundan malsukceson: stopi por ĉiam la intiman doloron, kiun sekvis lin, de kiam li estis kapabla senti la aĵojn. Tiu doloro, kontraŭe, jaro post jaro pliĝis kaj samtempe liaj provoj por pervenki ĝin.

                   La kapitano kiu sciis la memmortigajn tendencojn de Borokov, ĉeestis la ponton, kiam okazis la ekbatalon kun la turka maristo.Borokov hurlis ke li sin sentis malpura 

ĉĉ