Ĉi-foje, Jakobo Bernis, antaŭ ke vi alvenos, mi senvualigos kia vi estas. Vi kiun de hieraŭ la radioriceviloj ekzakte situas, kiu restos ĉi tie dum la dudek minutoj laŭregulaj, por kiu mi malfermos unu konservujon, malkorkos botelon da vino, kiu parolos al ni nek pri amo, nek pri morto, nome pri neniu de la veraj problemoj, sed pri ventodirekto, ĉielstato, pri via motoro. Vi, kiu ridos pri bona vorto de meĥanisto, ĝemos pri varmo, estos simila al iu ajn de ni.

Mi diros kiajn vojaĝojn vi plenumis. Kiel vi levas la ŝajnojn, kial la paŝojn kiujn vi faras flanke al la niaj ne estas similaj.

Ni eliris el la sama infanaĝo, kaj jen bruske stariĝas en mia memoro tiun oldan muron ŝarĝitan je hedero. Ni estis sentimaj infanoj: " Kial vi timas ? Ŝovu la pordon..."

Olda muro ruiniĝanta kaj ŝarĝita je hedero. Sekigita, enirita, knedita per la suno, knedita de evidenteco. Lacertoj bruetadis inter la folioj, kiujn ni nomis serpentojn, jam amantaj ĝis la imago de tiu ĉi forkuro kiu estas la morto. Ĉi flanke ĉiu ŝtono estis varma, kovita kiel ovo, ronda kiel ovo. Ĉiu terpeco, ĉiu branĉeto estis senigita je ĉia mistero. Ĉi flanke de la muro regnis en sia riĉeco, en sia pleneco, la kampara somero. Ni ekvidis sonorilturon. Ni aŭdis draŝadmaŝinon, La blua cxielo plenigis cxiujn malplenojn. La kamparanoj falcxis la tritikojn, la katolika pastro sulfatis sian viton, gepatroj en la salono ludis bridgxon. Ni nomis tiujn, kiuj uzis sesdek jarojn de tiu terpeco, kiuj ekde naskigxo gxis morto, prenis la sunon en konsignacio, tiujn tritikojn, tiun domon, ni nomis la nunajn generacojn «  la dejxorantan skipon ». Cxar ni amis malkovri nin sur la insuleto la plej minaciita, inter du timindaj oceanoj, inter pasinteco kaj estonto.

«  Sxovu la sxlosilon... »

Estis malpermesite al la infanoj sxovi tiun cxi verdan pordeton, verdkoloran eluzitan saman al tiu de olda barko, tusxi tiun cxi egan seruron, eliritan rustigitan de la tempo, kiel oldan ankron de la maro.

Sendube oni timis por ni tiun cisternon en libera aero, la hororon de infano dronigita en la marrcxeto. Malantaux la pordo dormis akvon kiun ni diris senmova ekde mil jaroj, al kiu ni pensis cxiu foje kiam ni auxdis pri senviva akvo. Tre etaj folioj rondaj vestis gxin per verda teksajxo : ni jxetis sxtonetoj kiuj faris truojn.

Kia fresxeco sub la brancxetoj tiom oldaj, pezaj, kiuj portis la pezon de la suno. Neniam radio flavigis la gazonon molan de la taluso, tusxis la grandvaloran sxtofon. La sxtoneto kiun ni jxetis, komencis sian kuradon, kiel astro, cxar por ni tiu cxi akvo ne havis grundon.

«  Sidu nin... » Neniu bruo ne alvenis. Ni gustumis la fresxecon, la odoron, la humidecon kiuj renovigus nian karnon. Ni estis perditaj cxe la limo de la mondo cxar ni sciis,ke vojagxi signifas antaux cxio sxangxi sian karnon.

«  Cxi tie, gxi estas la dorsa flanko de la ajxoj ... »

La dorsa flanko de tiu cxi somero tiom memfida, de tiu cxi kamparo, de tiuj cxi vizagxoj qui gardis nin enkarcerigitajn. Kaj ni malamis tiun cxi mondon trudpelitan. Je la horo de la vespermangxo, ni revenis al la domo, pezaj je sekretoj, kiel tiuj plongxistoj de Barato kiu tusxis perlojn. Je la minuto kiam la suno renversigxas, kiam la napo estas roza, ni auxdis la vortojn kiuj suferigis nin :

«  La tagoj plilongigxas... »

Ni sentis nin ree kaptitaj per tiu olda ritornelo, per tiu vivo farita je ferioj, edzenigxoj kaj forpasoj. Cxio cxi vana tumulto suprajxa.

Forfugxi, jen kio gravas. Dekagxaj ni trovis rifugxejon en la cxerpentajxo de la subtegmento. Mortaj birdoj, oldaj kofroj disfenditaj, eksterordinaraj vestajxoj : iomete de la kumisoj de la vivo.Kaj tiu trezoro, kiun ni diris kasxita, tiu trezoro de oldaj domoj ekzakte priskribitaj en la feinaj rakontoj : safiroj, opalojn, diamantoj. Tiu trezoro kiu malforte lumis. Kiu estis la pravo de ekzisto de cxiu muro, de cxiu trabo. Tiuj egaj traboj kiuj defendis la domon kontraux Dio scias kion. Jes. Kontraux la tempon. Cxar gxi estis cxe ni la grandan malamikon. Oni sxirmis sin kontraux gxin per la tradicioj. La kulto de la pasinteco. La egaj traboj. Sed ni solaj konis tiun domon lancxitan kiel sxipo. Ni solaj, kiuj vizitis la holdofakojn, la sxipkelon, sciis kie gxi likis. Ni konis la truojn de la tegmento kie ensxovigxis la birdoj por morti. Ni konis cxiun murfendon de la cxarpentajxo. Malsupre,en la salonoj, la invitintoj babilis pri belaj virinoj, dancis. Kia trompema sekureco ! Oni sendube servis la likvorojn. Nigraj servistoj, blankaj gantoj. Oh ! Pasagxeroj ! Kaj ni, tie supre, rigardis filtri la nokton bluan per la mankoj de la tegmento. Tiu cxi tre eta truo : nur unika stelo enfalis, dekantita por ni el tuta cxielo. Gxi estis la malsaniganta stelo. Tiam ni deturnis nin : gxi estis tiu kiu mortigas.

Ni eksaltis. Obskura laboro de la ajxoj. Traboj krevitaj per la trezoro. Cxe cxiu krako ni sondis la lignon. Cxio estis nur gusxo preta por liveri sian grajnon. Olda sxelo de la ajxoj kie trovigxis, pri tio ni ne dubis, alian ajxon, almenaux yiun cxi stelon, tiun malmolan diamanton. Iam ni pasxos Norden aux Suden, aux en ni mem, por gxin sercxi. Forfugxi.

La dormiganta stelo preteriris la ardezon kiu gxin maskis, neta kiel signo. Kaj ni iris malantauxen al nia cxambro., kunportante por la granda vojagxo de la duondormo tiun scion de mondo kie la mistera sxtono senfine fluas ene de la akvoj kiel ene de la spaco tiuj tentakloj de lumo kiuj plongxas mil jarojn por alveni al ni ; kie la domo krakanta cxe la vento estas minacata kiel sxipo, kie la ajxoj unu post la alian eksplodas sub la obskura pusxo de la deziro.

Courrier Sud : III-a parto, cxap. III.

Ĉar ĝi elmontras tiujn tonojn fluorakolorojn tre brilaj, tiu ĉi eta saŭro devas esti tre sojfa al kokteloj da inkoj por surstrekaj feltokrajonoj. Tamen, ne vidu en ĝi fanatikulo de la faŝionuiko, kiu vestus flaŝiaĵon por koketi. Tute inverse ! En la vegetalaro plena je suno ĝia tuniko akrakolora faras, ke ĝi estas preskaŭ nevidebla.

La verda lacerto - tio estas ĝia nomo - estas akuzita kruele mordi la ulon kiu stulte provus kapti ĝin.Temas ja pri blagoj, kiel ofte rilate la etajn bestojn. Ĝi ne estas pli agresema ol tukpinĉilo kaj ne mordas. Simple, ĝi brave kalcitras se vi kaptas ĝin.

De marto ĝis juno, periodo de freneza libido, la maskloj ornamas sian kombineon smeraldafluon per bela surĉemizo blua indigo.La intenseco de tiu koloro tradukas la hierarkion, kiel la galonoj sur militistaj uniformoj aŭ kiel la lignaĵoj sur kapo de cervo. Pli la lacerto estas ĉefo, pli ĝia bluo - kaj ĝia ultraviolo ne videbla per la homa okulo - estas akraj.

Kiam du maskloj deziregas la saman femalon, la subulo en la grado kliniĝas kaj preterpsas. Se ne, ekas interbatiĝo kaj la malpli blua el la du riskas foriri senigita je sia vosto. Tio estas la sorto de la venkinto.

                                                               Tradukita el la franca; 

En la kvartalo Haigt-Ashbury la hipioj ne malaperis.  Preskaŭ kvindek jaroj post Woodstock kun la famaj rokenrolistoj Janis Joplin kaj Jimi Hendrix, la hereduloj de la kontraŭkulturo ĉiam enamiĝas al libereco kaj disdono.

Ĉio en la kvartelo estas konforme al la slogano: "  pli da floroj malpli da kanonoj". La turistoj abunde trovas la hipiajn ilojn kaj povas aĉeti la panoplion de la perfekta hipio. Ili sciu, ke la profitoj de la societo iras helpi stratajn vagulojn ( ofte junuajn). Ili trovas ĉi tie dormejon, manĝejon kaj eĉ formadon por veran metion ĉu ene de la societo ĉu ekstere. " Se oni ne estas kapabla ricevi, oni ne estas hipio".

La hipioj emfazas la neceson por " konstrui pli bonan civiizacion" ! La societo defendas la biologiajn produktaĵojn, la longdaŭran agri-akva-kulturon. " La hipioj, ili asertas, ne estas mallaboremuloj. Ili laboras, konstruas domojn. Ni batalas kontraŭ la detruadon de la planedo, por la mediindulgo".

Iu asertas: " Mi difins min ne kiel individuon, sed kiel homulon. Kontraŭe al la individuoj, la homuloj helpas sin unu la alian. La individuoj pensas nur al si mem. Ili estas programitaj per la registaroj por esti tio, kio ili estas. Mi pensas per mi mem: esti hipio, ĉu ne estas tio " ?

Se Lanti ankoraŭ estus en ĉi mondo, li eble levus la demandon: ĉu ili esperante parolas ?

Vi aktuale ferias. Se vi ŝatas la antikvajn tekstojn, eblas legi en la franca! Un été avec Homère de Sylvain Tesson. Bonan legadon !

Konstrui maŝinojn kiuj resendos la aktualajn superkalkulmaŝinojn al la stato de antikvaj globkalkuloj. En Francio ( kaj supozeble ĉie en la mondo!) iuj pripensas la aferon.

" Oni ne povas kompreni la kvantuman fizikon, asertas la fizikisto Filipo Chomaz,  tamen oni povas malŝovaĝigi ĝin". Certe la kvantuma fiziko defias la logikon. Koncerne la subatoman nivelon, elektronoj,fotonoj kaj aliaj partikuloj eskapas el la klasika fiziko, k.e.simpla elektrono ĉirkaŭ atomo ne havas difinitan pozicion. Ĝi estas ĉie kaj nenie. Ĝi formas nubon da pozicioj. Ankaŭ ĝi povas samtempe esti en du malsimilaj statoj. Tion oni nomas superpozicion.... mirigaj proprecoj kiuj ebligis, ke oni malkovru laserojn, la bluajn ledojn kaj iliajn aplikadojn kiuj revoluciis niajn sociojn.

Kaj la venonta defio , kiu boligas la cerbon de sciencistoj, estas la finpretigo de kvantuma komputilo. Ĝi estas strategia celo kiu ebligos la eltrovon de nova mondovizio. Tio estos la dua kvantuma revolucio. La kalkulpovo de tiu komputilo ne apogos sur elektronikaj mikrocirkvuitoj, sed sur kvantumaj bitoj, ankaŭ nomitaj Kubitoj... Ili estos la bazaj brikoj de tiuj ontaj komputiloj. Oni volas uzi la propriecon de superpozicio de la statoj de fotoj aŭ elektronoj por stoki kaj ekspluati donitaĵojn laŭ amase paralela maniero. Simple dirite, temas pri giganta kalkulpovo antaŭ kiu niaj aktualaj komputiloj ŝajnos porinfanaj ludiloj..La eblokampoj estas multnombraj : farmakologio, agronomio, kriptaj ŝlosiloj tute ne atenceblaj... Sekve de tio, ekzistas tramonde senbrida kurado ... Oni levas la demandon: kiam oni vidos la unuajn kvantumajn komputilojn ? Eble post dek aŭ tridek jaroj...

Ĉi-okaze, kiel ne elvoki Tibor Sekelj, (1912-1988). Tiu jugoslavdevena ulo, multflanka spertulo, ne emfazis la valoron de E-o per artikolojn, sed simple uzis ĝin. Li vizitis la plej malproksimajn lokojn de nia planedo kaj travivis tre danĝerajn momentojn.Lia rakonto " La plej danĝera besto de la praarbaro" ( en Vojaĝo en Esperanto-Lando de Boris Kolker) vere impresis min. Temas pri la subita alveno de soldat-formikoj, kiuj elvoras ĉion ĉirkaŭan. Restas nur amaso da cindro...